czwartek, 19 listopada 2015

wtorek, 27 października 2015

127. Nienawiść.

Podczas całego tego szaleństwa wokół premiery nowej części Gwiezdnych Wojen przypomniał mi się ten moment wyjęty z naszego życia. Trochę przeraża mnie ten wielki boom spowodowany ową premierą. W sklepach aż roi się o wszelkiego rodzaju koszulek, legginsów, majtek, artykułów spożywczych z motywem ze Star Wars. Ostatnio zastanawiałam się nawet czy kupić zwykłą szczoteczkę do zębów, czy może szczoteczkę w etui-mieczem świetlnym. Niedawno było tak ze znienawidzonymi przeze mnie Minionkami. Mam nadzieję że serki homogenizowane, gumy do żucia czy makarony nie wygenerują podobnej nienawiści.

czwartek, 17 września 2015

126. Makijaż próbny


Przygotowania do ślubu pełną parą. Nieczęsto się maluję, dlatego widok granatowo-szarych oczu, szminki, błyszczyka, różu i wszystkiego na mojej twarzy sprawił, że sama siebie nie poznałam. Został jeszcze tylko tydzień. Śluby moich znajomych zaczynają mnie prześladować. Nie mogę nawet włączyć fejsa bo nagle zasypuje mnie fala informacji o tym, kto wziął ślub. W telewizji filmy, seriale ze ślubem w tle, programy o ślubach. Przez to wszystko myślę tylko o ślubie i o tym, czy nie zapomniałam jeszcze o jakiś serwetkach, pudełkach, balonikach i innych dziwnych rzeczach. Nie macie pojęcia ile rzeczy trzeba ogarniać. Na przykład wszystkie przedziwne tradycje o których dowiaduję się od znajomych i sąsiadów. Wiecie ile jest tych tradycji na śląsku? MILION. 

poniedziałek, 24 sierpnia 2015

125. Notatka












....
Przysięgam, że od 10 minut siedzę i gapię się bezmyślnie w monitor zastanawiając się jak usprawiedliwić mój brak aktywności przez ostatnie 1,5 miesiąca.
Hmmmmm....
HMMMM.
WIEM!

Otóż byłam zajęta wakacjami. Czyli - szukałam pracy, nie znalazłam pracy, pojechałam do Holandii, wróciłam..i... i jestem. Zastanawiam się tylko skąd tyle polubień na fejsie. Zerknęłam sobie na wyświetlenia strony i znalazłam to:


Nie wiem dlaczego Pan Google uważa, że na moim blogu można znaleźć coś takiego jak pająk. Przecież to niemożliwością jest. Ja się boję pająków jak nikt inny. Nikt nie potrafi się bardziej bać pająków niż ja ;___; Czy to możliwe, że znalazły mnie nawet w internecie? 


Koniec z tym. KONIEC. Od teraz rysować będzie Dawid.

czwartek, 9 lipca 2015

123. Mała czarna

Wczoraj nadszedł dzień, który śnił mi się po nocach od miesięcy. Dzień sądu ostatecznego. Między godziną 10 a 18 miałam dowiedzieć się, czy moja ciężka praca zostanie nagrodzona, czy też okaże się, że jestem życiowym rozczarowaniem. Dzisiejszy rysunek pokazuje, że musi istnieć stan równowagi. Nie można mieć jednego dnia zbyt wiele szczęścia, żeby go nie zaburzyć. No a skoro się obroniłam to limit dziennego szczęścia się skończył.

środa, 27 maja 2015

122. Podbój stolicy

Od dawien dawna planowaliśmy wyjazd do Warszawy. Głównie po to żeby odwiedzić mieszkającą tam już milion lat ciotkę, ale nie zaszkodziło również pozwiedzać co nie co. W końcu stolica, miasto życia i kosmicznych korków. Wybraliśmy się busem wydając dwa razy więcej na bilety które mogliśmy kupić tydzień wcześniej - oczywiście taniej o połowę. W dalszym ciągu był to chyba najtańszy z najtańszych dostępnych nam środków transportu (tańszy był chyba tylko rower).
Mieliśmy nawet ambitne plany zwiedzenia ambitnych miejsc. Ostatecznie zwiedziliśmy kilka znanych i polecanych....knajp. Ale o tym później.

Z autobusu wysiedliśmy gdzieś w Warszawie (na pewno nie było to centrum). Musieliśmy zatem skorzystać z metra, które dla nas było niczym atrakcja turystyczna. Pojawił się problem z obsługą maszyn do sprzedaży biletów. Zdenerwował mnie fakt, że nie mogłam kupić biletu ulgowego i normalnego za jednym razem. Poczułam się jak wieśniak próbując włożyć kartę płatniczą do czytnika kart miejskich. Kiedy już pokonałam maszynę z biletami pojawił się kolejny przeciwnik - bramki do metra. Albo jestem zacofana, albo po prostu za stara na takie rzeczy. Niby miasto jak każde inne. W sumie to nic nadzwyczajnego na pierwszy rzut oka nie odnotowałam. Jednak kiedy doczołgaliśmy się w końcu do osiedla na którym mieszka ciotka omal nie wyszliśmy z siebie. Pilnie strzeżone osiedle, wszędzie stalowe bramy zabezpieczone kodem. Zakodowanym kodem którego nawet Dawid nie umiał odkodować. Po kilku próbach w końcu udało nam się wejść przez bramę główną na teren osiedla i to tylko dlatego, że jakiś facet akurat wychodził. Kiedy próbowaliśmy dostać się na klatkę schodową już nie mieliśmy tyle szczęścia. Bałam się że nawet przy wejściu do windy będziemy musieli wpisać kod.

Zostaliśmy przekarmieni. Żeby ruszyć się z miejsca postanowiliśmy w czwórkę wyprowadzić psa ciotki na spacer. Dostaliśmy dwa zadania: pies miał zrobić kupę i miał nic nie jeść (ponieważ był to pies-zjadacz-wszystkiego-co-napotka-na-drodze). Mission failed.


Nie mogliśmy sobie poradzić z psem więc pojechaliśmy w głąb miasta pozwiedzać. Byliśmy w Muzeum Powstania Warszawskiego i...i na tym koniec. Przez chwilę jeszcze oglądaliśmy facetów myjących okna wieżowca, licząc na to że spadną albo przynajmniej odczepi im się wiadro z wodą.

Agata przygotowała sobie listę klubów które chciała skontrolować. Pierwszy był pies czy suka. Niby fajnie ale barman to taki trochę bucowaty był. Byliśmy jeszcze w świecie miliona piw - Piw Paw. Na mnie największe wrażenie zrobił bar Kita Koguta, bowiem zostałam poczęstowana darmową wodą i popcornem. Popcorn skradł moje serce.

Warszawa to spoko miasto. Mogłabym tam zamieszkać bo nie mam samochodu a komunikacja miejska jest dużo lepiej zorganizowana (i tańsza!) niż w Katowicach. Jednak żeby tam zamieszkać musiałabym wziąć kredyt na jakieś pół miliona.

Jeszcze nie skończyłam studiów i jeszcze nie wyszłam za mąż. Jak się skończy ten horror i przestanę myśleć o bukietach, jedzeniu, pieniądzach, butach, życiu, przyszłości, kilogramach, hotelach to w końcu zacznę skupiać się na innych rzeczach. Ślub to wspaniały dzień na który czekam już od chwili kiedy zaczęłam myśleć. Szkoda tylko że nie zapłaciłam komuś żeby zorganizował wszystko za mnie.


czwartek, 9 kwietnia 2015

121. Jak to jest być chorym

To już prawie dwa tygodnie! Im człowiek starszy, tym prawdopodobnie rzadziej choruje. Jednak kiedy już zachoruje, to na śmierć. Żartuję. Nie na śmierć. Na WIECZNOŚĆ. Najpierw ignorujesz objawy choroby. "To tylko kaszel, przejdzie mi" - powtarzasz sobie. Nie idziesz do lekarza, bo przecież nic ci nie jest, jutro obudzisz się zdrowy. Niestety nie budzisz się zdrowy. Okazuje się, że nie jesteś w stanie funkcjonować ale wciąż uparcie nie idziesz do lekarza. Tutaj następuje zaprzeczenie. Następnie pojawia się złość - jesteś wściekły że to ty jesteś chory a nie ktoś inny. Kiedy ktoś podpowiada ci "idź do lekarza" zaczynasz się targować - "daj mi jeszcze jeden dzień!". Leżysz w łóżku, wypluwasz płuca, nie możesz nic zrobić, więc popadasz w depresję. W końcu akceptujesz fakt, że jesteś chory i godzisz się na wizytę u lekarza.

sobota, 28 lutego 2015

119. Shopping

Z całego oceanu komentarzy wybrałam jeden, który mnie rozbawił (tak naprawdę rozbawił, że śmiech był). Narysowałam go tak, jak się ukazał w mojej wyobraźni. Chciałam jeszcze narysować the story of Agat ale czas mi się skończył. Może innym razem ;)


niedziela, 8 lutego 2015

118. Bratnia dusza, siostrzana więź (czy coś w tym stylu).



Stuknęło już ponad 100 000 wyświetleń! AWESOME :D Z tejże okazji mały rysunek.





































EDIT: Zapomniałam że chciałam zrobić taki mini konkurs (albo nie konkurs, sama nie wiem jak to nazwać). Polega to na tym, że w komentarzach pod tym postem możecie opisać jakąś zabawną historię, która wam się przydarzyła (możecie też jakąś wymyślić jeśli ktoś ma ubogie w śmieszność życie) a ja wybiorę jedną lub więcej i je narysuję.

piątek, 23 stycznia 2015

117. Little finger


Nauczyłam się nie bagatelizować bólu palca. Szczególnie tego małego. Ostatecznie zwykły ból zamienił się w bolącą-jak-diabli opuchliznę, +milion do grubości palca. Wizyta w szpitalu, pół dnia zmarnowanego, cierpienie, gips. Za dwa tygodnie dowiem się, że trzeba mi amputować palec. A później całą dłoń.
Zorientowałam się również, że do rysowania potrzebuję dwóch rąk, bo obecnie rysowanie zajmuje mi 84073839469 razy więcej czasu. Pisząc na klawiaturze czuję się jak upośledzony robot a moja ręka śmierdzi starą skarpetą. Smutność.

sobota, 17 stycznia 2015

116. Siłownia plans


Przypomniała mi się ta sytuacja sprzed kilku lat. Czasami jak nie mam pomysłu na nowy wpis przeglądam notatnik w telefonie gdzie mam zapisane różne pierdoły :D Dorzucam jeszcze ostatnie nowości z fejsa.



niedziela, 4 stycznia 2015

115. Prezent


Poświąteczny komiks w nieco innej odsłonie. To, że jest inaczej narysowany nie oznacza, że tak będzie zawsze. Miałam akurat w ręce ołówek więc tak powstał dzisiejszy komiks. Jak Wam minęły święta? Mi dobrze i trwają do dzisiaj. Mam na myśli lenistwo i oglądanie telewizji przez cały dzień. Do tego jedzenie słodyczy...myślę, że tak jakoś pod koniec stycznia w końcu dojdzie do mnie że święta już się skończyły. Jeśli nie przytyję momentalnie 20 kilo i będę w stanie normalnie się poruszać to wracam, na studia w przyszłym tygodniu i normalnego życia i może normalnego rysowania. Ostatnio mam mroczne myśli związane z rysowaniem bo pragnę wygrać Danielowi PS4 w konkursach ale mi nie wychodzi i zastanawiam się nad zmianą zainteresowań. Po pierwszej przegranej nie miałam ołówka w ręce przez 2 tygodnie :P